Klik hier om terug te gaan naar de
Special Princess website

Blogs

Thuisbezoekjes nest 2 ( '10/'11)
Thuisbezoekjes nest 1 (2009)

 

 

Gedichten met het thema... overige

Schrijven vind ik een hele fijne manier van mezelf uiten. Ik kan mezelf beter verwoorden op papier dan in het 'echte' leven en mijn gevoelens van me afschrijven vind ik ook erg therapeutisch. Daarom schrijf ik tegenwoordig gedichten over van alles en nog wat. Op deze pagina de gedichten die niet in de andere thema's passen, maar die wel speciaal voor mij zijn... Nieuwe gedichten zullen bovenaan in de lijst verschijnen. Klik op de titel van een gedicht om deze te openen.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Onzichtbaar Ziek
Een week vol emoties,
ze gaan echt alle kanten op.
Er komt geen einde aan,
ook al denk ik nog zo ‘stop!’.

Ik ben onzichtbaar ziek,
iets wat de meeste mensen wel weten.
En net zoals menig arbeidsongeschikten,
heb ik een knagend geweten.

Ik voel me vaak nutteloos,
onbelangrijk in deze maatschappij.
Iets vinden wat dit gevoel wegneemt,
is gezien mijn beperkingen een heel karwei.

Toch lukte het mij,
en had ik dit zo’n anderhalf jaar lang.
Het betrof werken voor een stichting die zich inzet voor chronisch zieken,
een soort Facebook opvang.

Mensen steunen,
verhalen, vragen en nieuws delen.
Het was mooi werk om te doen,
ook al kende het wat nadelen.

Zo was het af en toe erg zwaar,
deed het op den duur mijn gezondheid geen goed.
Je blijft immers zelf ziek,
maar moet ook werken op dagen dat je lichaam het niet doet.

Maar toch,
ik haalde er ook veel kracht uit.
Daarom vind ik het stoppen ook zo moeilijk,
deze week viel dat besluit.

Een besluit waar ik geen inspraak in had,
het werd mij medegedeeld.
Het voelde als een bom die barstte,
een klap door het virtuele beeld.

Het begon allemaal met één PBtje vanuit de leiding,
nadat mijn collega’s en ik vorige week extra diensten hadden overgenomen.
We probeerde te helpen maar dit bleek nog niet genoeg,
en besloten daarom hen nog wat meer tegemoet te komen.

We voelde ons echter nadien allemaal nogal ondergewaardeerd,
iets wat die middag naar voren kwam.
De toon waarmee tegen ons gesproken werd,
voelde alles behalve vriendelijk en tam.

We begrepen dat dit met gezondheidsproblemen te maken had,
maar besloten onze kwetsbaarheid toch voorzichtig over te brengen.
We wilde de lucht wat klaren,
met als doel onze samenwerking met een beter gevoel te verlengen.

We werden echter niet begrepen,
er leek een totaal ander gesprek te ontstaan.
Ons werd meegedeeld dat we het hiermee moesten doen,
met de woorden “Case closed” werden wij achtergelaten verdrietig en ontdaan.

Wat hadden wij verkeerd gedaan,
we wilden alleen maar helpen?
Als werknemers moet je toch eerlijk kunnen zijn,
alleen zo kun je bloedende wonden stelpen.

We kwamen met ideeën,
manieren om het werk te verlichten.
Wilde er het beste van maken,
samen een prachtige stichting nog beter inrichten.

Maar het was over,
we kregen de melding dat het was gedaan.
De leiding hief de stichting per direct op wegens gezondheidsproblemen,
weg pagina en onze vrijwilligers baan.

Verdriet en verbazing,
maar alle bezoekers dan?
Verdiende zij geen uitleg,
een waardig afscheidsplan.

En wij als vrijwilligers,
wij wilde juist meer werk overnemen.
De leiding meer ontzien,
niet iets naar ons toe claimen.

Maar we waren blijkbaar geen vrienden meer,
van Facebook verdween onze vriendschap rap.
Privé contact door de jaren heen bleek niks waard,
alweer een keiharde virtuele trap.

We probeerde de realiteit te accepteren,
accepteren dat Onzichtbaar Ziek over was.
Tot ik woensdag plots mijn privé berichten zag,
en ik wist niet wat ik las!

De pagina was weer terug,
geen woord was hierover naar ons uitgesproken.
Als verklaring werd een technische storing gegeven,
niks over dat er pats boem met alle vrijwilligers was gebroken.

Ik wist niet waar ik het zoeken moest,
voelde me in een soort shock toestand.
Waarom wordt er op zo een manier met ons omgegaan,
in wat voor een vreemde soap zijn we ineens belandt?!

Ik speurde naar antwoorden,
zocht wat rond op Facebook.
Vond een tekst,
die eigenlijk vroeg om een dringende zakdoek.

Zulke kwetsende woorden,
en dat van mensen die ik en mijn collega’s als vrienden zagen.
We werden “snotneuzen” met een “grote mond” genoemd,
het liet ons alleen maar achter met nog veel meer vragen.

Nog nooit hadden wij tegen hen een negatief woord gezegd,
ook tijdens onze conversatie van maandag niet.
Het was gewoon een heel normaal en respectvol gesprek,
hoe kan het dat iemand dit dan toch anders ziet?

De onzekerheid sloeg toe,
ik liet de conversatie aan meerdere vertrouwelingen lezen.
Maar zij zeiden allen hetzelfde,
onze reacties werden geprezen.

Er was niks geks gezegd,
geen conflict voorgevallen.
Er was geen enkele reden tot deze woede,
waarom voelde zij zich dan toch zo aangevallen?

Ik heb getwijfeld of ik het zou vragen,
maar daarvoor voel ik me te kwetsbaar op het moment.
Na anderhalf jaar vriendschap en trouwe dienst,
denk je toch dat je iemand wel goed kent.

Maar niets bleek minder waar,
en nu slaap ik al nachtenlang slecht.
Voel ik me als een stuk vuil aan de kant geschoven,
zelfs op de pagina van Onzichtbaar Ziek heb ik als bezoeker niet eens meer spreekrecht.

Het doet pijn,
en ook mijn angsten zijn momenteel weer flink aanwezig.
Had ik niks moeten zeggen en alleen maar ja moeten knikken (?),
dat soort vragen houden je toch bezig.

Maar in een goede werkomgeving,
moet je ook ideeën kunnen spuwen.
Moet je problemen kunnen bespreken,
zonder dat mensen je gelijk gaan verafschuwen.

Ik heb feitelijk anderhalf jaar lang over mij heen laten lopen,
bleek niets meer dan een werkpaard.
Heb meerdere keren voor hen mijn gezondheid in gevaar gebracht,
maar was in hun ogen alsnog niks waard.

Onzichtbaar ziek ben ik nog steeds,
maar toch brengt deze term inmiddels een compleet andere betekenis met zich mee.
De stichting en diens doelen,
voelen voor mij immers nu als een leeg idee.

Een leugen,
want begrip voor hun werknemers hebben zij niet kunnen tonen.
Ze hebben ons juist nog meer onbegrepen laten voelen,
deze personen.

Het zal tijd kosten,
voor dit alles een plekje heeft gevonden.
Mijn hart en ziel waren al flink beschadigd,
maar zij hebben toch weer een manier gevonden het te opnieuw te verwonden.

Ik hoop oprecht dat de mensen die steun haalde uit de stichting,
dit nog altijd zullen doen.
Maar bij mij heeft Onzichtbaar Ziek een zeer zure nasmaak achter gelaten,
door hun gebrek aan enig fatsoen.

***Wichita van Rijkom***

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zelfbeeld

----------------------------------------------------------------------------------------------------

October 25th

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Vertrouwen

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Leeg

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Oordelen

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Another birthday

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Trots

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Annie

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Life

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Stalked

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Judgement

----------------------------------------------------------------------------------------------------

One day at a time

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Verjaardag

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Veeleisend

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Accepteren

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Tranen

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Negatief

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Veeleisend

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Accepteren

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Tranen

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Negatief

----------------------------------------------------------------------------------------------------

TV

----------------------------------------------------------------------------------------------------

25 oktober

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik mis je

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Vergeten

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Insomnia

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Vandaag precies 1 jaar geleden

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Verlies

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Weet dat ik aan je denk

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Leven

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Veroordelen

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Slecht nieuws

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Doelen

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik heb dit gedicht gisteren geschreven en bewust niet online gezet toen omdat ik het iets persoonlijks vond. Mijn oma vroeg echter vandaag of ik het juist wel online wou zetten dus bij deze, voor haar...

Betsie

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Een rotgevoel

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Volwassenheid

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Familie

Familie je kunt niet met,
en niet zonder ze leven.
Het is altijd een balans vinden,
tussen nemen en geven.

Ik heb helaas nooit het echte familieleven gekend,
onze familiebanden zijn namelijk nogal verstoord.
De familie van mijn vaders kant ken ik uiteraard niet,
en de relatie met die van mijn moeders kan is ook niet bepaald zoals het hoort.

Ik heb ondertussen nog maar weinig familie over,
de meeste hebben we geen contact meer mee.
Er zijn wat dingen gezegd in het verleden,
en die vond vooral mijn moeder absoluut niet oké.

Zij is dan zo iemand van,
een zoiets gezegd voor mij heb je dan afgedaan.
En met de jaren,
ben ik hier volledig achter gaan staan.

Ik heb gemerkt,
familie geeft vooral pijn en verdriet.
Dus wat heeft het dan nog voor zin,
of je ze vaak of niet meer zo vaak ziet.

Onze familie oordeelt graag,
levert kritiek zodra dat maar kan.
Ook al weten ze niet eens waar ze het over hebben,
hebben ze daar geen idee van.

Maar begrijp me niet verkeerd,
we hebben niet problemen met de hele familie.
We hebben gewoon alleen geen zin,
in die constante ongevraagde negatieve opinie.

Er is dus nog wel familie hoor,
die wij met kerst en hun verjaardag een kaartje sturen.
En waar we ook wel eens bij op visite gaan,
alleen niet tot in de avonduren.

Ik heb maar 2 familieleden,
die op al mijn verjaardagen komen en op alle feestdagen er zijn.
Maar ach liever twee die je kunt vertrouwen,
ik hou het liever dan maar klein.

Mijn moeder en oma,
zijn er altijd voor me geweest.
Om hen geef ik dus ook,
het allermeest!

Maar er zijn ook wel zat problemen tussen ons hoor,
botsingen en ruzies onderling.
Er zijn ook echt momenten geweest,
dat het tussen ons allemaal niet meer ging.

Maar dat hoort er nu eenmaal bij,
geen enkele familie is perfect.
Het gaat er om hoe je het oplost,
hoe je omgaat met zo een moeilijk traject.

Het was wel moeilijk hoor,
soms gingen er jaren overheen.
Dan spraken we soms tijden niet meer met elkaar,
kwamen we maanden lang niet bijeen.

Maar het belangrijkste is,
dat we het uiteindelijk hebben uitgepraat.
En nu staan we weer,
voor elkaar paraat.

Want als je echt om elkaar geeft,
dan kun je de ander uiteindelijk wel dingen vergeven.
En weer samen verder,
gezellig samenleven.

Helaas heb ik met de jaren wel gemerkt,
de liefde in onze familie is niet zo sterk.
Dus om dingen dan nog goed op te lossen,
is een waanzinnig zwaar werk.

Werk waar ik eigenlijk,
om eerlijk te zijn niet aan wil beginnen.
Want het gevoel mist ook bij mij,
hier diep van binnen.

Laat hen maar oordelen,
laat hen maar roddelen achter onze rug om.
Het kan mij niet meer schelen,
ik vind mensen die dat doen alleen maar dom.

Ik ga gewoon verder,
samen met mijn familie van 14 (+2) in het noorden hier.
Want die is niet zo onmogelijk als de menselijke variant,
de familieband met een dier...

***Wichita van Rijkom***

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Slachtofferrol

De slachtofferrol,
is een moeilijke situatie.
Je beland er soms in omdat je het wilt,
maar soms juist uit puur toeval tot grote frustratie.

Als mensen medelijden met je hebben,
kom je al gauw in de slachtofferrol terecht.
En het maakt dan ook niet meer uit wat je doet,
niemand luistert nog naar iets van wat jij zegt.

Mensen vellen een oordeel,
veelal permanent.
Het is een label,
dat je gewoon wordt toegekend.

De slachtofferrol,
daar zitten 2 kanten aan.
Begrip en onbegrip,
kunnen zij aan zij gaan...

Dingen in mijn leven zijn niet gegaan zoals gewenst,
maar een slachtoffer van mijn leven voel ik mij absoluut niet.
Nee daarvoor heb ik een te goed leven,
ook al kende ik veel verdriet.

Maar ik vraag wel begrip,
begrip voor mijn ziektes en gemoedstoestand.
Begrip voor hoe ik leef,
en voor de situatie waar ik in ben beland.

Maar mensen denken al gauw dat je zielig gevonden wilt worden,
als je om begrip vraagt.
Dat je zo iemand bent die alleen maar zelfmedelijden heeft met zichzelf,
en heel veel klaagt.

Maar in mijn ogen,
zijn slachtoffer zijn en begrip vragen 2 totaal verschillende dingen.
Maar helaas is dit maar moeilijk uit te leggen,
en tja je kunt niet mensen hiertoe dwingen...

Dus even voor de duidelijkheid,
ik wil absoluut niet zielig gevonden worden maar wel dat mensen weten dat ik het nu eenmaal soms moeilijk heb.
Ik ga niet dood of zo en kan gewoon nog een redelijk normaal leven lijden,
maar heb nu eenmaal wel een soort van handicap.

Dus als mensen hier gewoon wat rekening mee willen houden,
dan zou dat het leven voor mij veel dragelijker maken.
En dit zou ook voor veel minder onbegrip zorgen,
en dus een veel betere leefsituatie veroorzaken...

 ***Wichita van Rijkom***

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Bellen vs e-mail

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Liegen

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Slapeloze nachten

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Pesten

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Onzekerheid

----------------------------------------------------------------------------------------------------